(રાગ :- ધોળ) ‘દીવા કેરી સગ્ય પુન્યમ કેરો ચંદ વિ’વા કેરી વ્રધ કે વર આવી મળ્યા રે’- એ ઢાળ. વર નિરગુણ રે થયા સગુણ રૂપ, ઓપે છે અનુપ ભૂપોશિર ભૂપ, જોઈ જન રૂપ કે નીરખે નાથને રે; વર દીસે છે દિલના દયાળ,દીન પ્રતિપાળ ભૂપના ભૂપાળ, કાળશિર કાળ સુખદાયી સાથમે રે. ।। ૧ ।। વરે પે’ર્યો છે સુંદર સુરવાળ, ઝગે જામાચાળ કંઠે મોતીમાળ, દીસે છે વિશાળ કે ભલેરા ભાવની રે; વરે પેર્યો છે જામો જરકશી, કમર લઈ કસી મુખે રહ્યા હસી, જનમન વસી કે મૂરતિ માવની રે. ।। ૨ ।। વરને કરે શોભે વેઢ વીંટી, પોંચી પે’રી દીઠી કડે જોત્ય કોટી, લીધી શોભા લૂંટી કે લોક ત્રણની રે; સોના સાંકળાં શોભે સુચંગ, બાંયે બાજુબંધ કુંડળ ઉતંગ, અતિ શોભા અંગ કે અશરણશરણની રે. ।। ૩ ।। વરને શિરપર સોનેરી પાગ, શું કહે શેષનાગ કે’વા નહિ લાગ, અમારા જો ભાગ્ય કે હેતે મળ્યા હરિ રે; કેશર તિલક ભાલને વચ્ચ, પાઘડીને પેચ શોભે શિરપેચ, લાગી છે લાલચ કે કલંગી કેવી ધરી રે. ।। ૪ ।। નખશિખ શોભા તે કહી ન જાય, કવિ કંઈ ગાય તે થાપ ન થાય, મોટો છે મહિમાંય કે અકળ એ નાથ છે રે; વરે કરમાં લીધી લાલ છડી, પાયે જો મોજડી મોતીએ તે જડી, વર ઘોડે ચડી કે સંગે સખા […]
read more