સોરઠા :- મંગળરૂપ અનુપ, સમરતાં સદ્ય સુખ મળે ।। સો સહજાનંદ સુખરૂપ, જે ભજતાં ભવદુઃખ ટળે ।। ૧ ।। કરવા માંગલિક કાજ, જન મનમાં જે ઇચ્છા કરે ।। તે સમરે શ્રી મહારાજ, તો વિઘ્ન તેનાં તર્ત હરે ।। ૨ ।। એવા શ્રી ઘનશ્યામ, નામે જેને નિર્વિઘ્ન થઈયે ।। વળી સરે સઘળાં કામ, તેને તજી બીજું શીદ ચહિયે ।। ૩ ।। સર્વે સુખના સદન, દુઃખહરણ હરિ દીનબંધુ ।। તે પ્રભુ થઈ પ્રસન્ન, સા’ય કરજયો સદા સુખસિંધુ ।। ૪ ।। દોહા – પ્રથમ પ્રભુને પ્રણમી, કરું કથા ઉચ્ચાર ।। યમદંડની જે વારતા, કહું મતિ અનુસાર ।। ૫ ।। રાગ :- સામેરી મંગળમૂર્તિ મહાપ્રભુ, બહુનામી બદ્રિકાઈશ ।। ભકતધર્મ સુત ભાવશું, રહ્યા હૃદયમાં હમિશ ।। ૬ ।। સુખસાગર સૌના પતિ, અતિ દયાસિંધુ દયાળ ।। પૂરણકામ સુખધામ સદા, નિજ ભકતવત્સલ પ્રતિપાળ ।। ૭ ।। તેહ પ્રભુ પૂર્વે પ્રગટ્યા, દ્વિજકુળ ધર્મને ઘેર ।। નામ ઘનશ્યામ સુંદર હરિ, કરી જન પર મે’ર ।। ૮ ।। ત્યાંથી પ્રભુજી પધારિયા, પૂર્વથી પશ્ચિમ દેશ ।। અનેક જીવ ઉદ્ધારિયા, આપી અમળ ઉપદેશ ।। ૯ ।। તેહ પ્રભુ મળ્યા મુજને, સ્વામી તે સહજાનંદ ।। જન્મ મરણ યમયાતના, જેથી છૂટ્યો હું સર્વે ફંદ ।।૧૦।। જેહ દુઃખ ન કહેવાય જીભથી, અતિ વિકટ છે વિપરીત ।। જે જન સુણે શ્રવણે, તે થાય અતિ ભયભીત ।।૧૧।। […] read more

પૂર્વછાયો :- જે રીતે આ જીવને, વીતે છે વસમી વાર ।। ગહન ગતિ ગર્ભવાસની, તે કહું કરી વિસ્તાર ।। ૧ ।। મોટા મુનિએ મળી કર્યો, સર્વે નરકનો નિરધાર ।। તેથી અધિક દુઃખ ઉદરે, જેનો કહેતા તે નાવે પાર ।। ૨ ।। જોગી જતિ તપસી ઋષિ, જે જે મોટા કહેવાય ।। એહ દુઃખને સાંભળી, સહુ કંપે છે મનમાંય ।। ૩ ।। દેવ દાનવ મુનિ માનવી, સુખે બેઠા કરે છે વિલાસ ।। જન્મમરણ દુઃખ જયાં લગી, નથી સાંભરતો ગર્ભવાસ ।। ૪ ।। ભૂપ અનુપમ રાજયને, વળી ભોગવે છે ભલી ભાત ।। તે પણ કંપે છે તનમાં, સુણી ગર્ભવાસની વાત ।। ૫ ।। ભોંણ કોટડી ભાગશી, તેમાં રુંધી રાખે દિનરેણ ।। પણ ઉદર સમ એકે નહિ, સહુ સમજજયો પરવેણ ।। ૬ ।। ચોપાઈ :- ઉદરમાં જે અતિ ઘણું દુઃખ, નવ માસ સુધી નહિ સુખ ।। ઊંધે શીશે લટકાવે લઈ, તિયાં દુઃખ તણો તે પાર નઈ ।। ૭ ।। તપે જઠરા તાપ અપાર, બળે દેહ ને કરે પોકાર ।। દાઝે દેહ અતિ અકળાય, કોમળ તને તે કેમ સે’વાય ।। ૮ ।। તેહ તાપે તરફડે પ્રાણી, જાણ્યું થાશે આ દેહની હાણી ।। નરકખાડથી નરસું ઠેકાણું, એથી બીજું શું હું ભૂંડું વખાણું ।। ૯ ।। શુભ અશુભ આહારનો રસ, એહ મુખમાં આવે અવશ ।। પરુ પાચને […] read more

પૂર્વછાયો :- જોબનમાં જે જે કર્યુ, તેની કહું હવે વાત ।। દામ વામને કારણે, ઘણી ઘણી શીખ્યો ઘાત ।। ૧ ।। પ્રીત બાંધી પતની સંગે, અને અંગે કરે અધર્મ ।। સાચા સંતની શીખ ન માને, અને કરે તે ખોટા કર્મ ।। ૨ ।। ચોપાઈ :- કરે કર્મ અતિ ઘણાં ખોટાં, જેણે થાશે તે બંધન મોટાં ।। ચોરે ધન ને હરે છે નારી, થયો મદ્યમાંસનો આહારી ।। ૩ ।। મારે જીવ આવે નહિ મે’ર, બાંધી અધર્મધ્વજા તે ઘર ।। બોલે ખોટું ને નાખે છે આળ, નિરબળ કંગાલનો કાળ ।। ૪ ।। વાઢે વનને મૂકે છે આગ્ય, કીધો ધર્મ સુધર્મનો ત્યાગ ।। શીખ્યો છળબળ કળ ભૂંડી, અતિ અંતરે મમતા છે ઊંડી ।। ૫ ।। સહુથી સરસ થવાનું છે સઈ, તેને અર્થે કરે પાપ કંઈ ।। રાત દિવસ ઘડે બહું ઘાટ, મનસુબો મોટું થાવા માટ ।। ૬ ।। ઇચ્છે વસ્ત્ર આભૂષણ અંગે, રાચી રહ્યો તનસુખ રંગે ।। મરડે મૂછને પાઘ સંભાળે, લઈ દર્પણ મુખ નિહાળે ।। ૭ ।। ચાલે જોબનમાં મદમાતો, દેખી ધન કુટુંબ ફુલાતો ।। જોઈ છબી છોગલાંની છાંય, તેને મગન રહે મનમાંય ।। ૮ ।। બરોબર બેસતાં બનાવી, પે’રે લૂગડાં લજિત લાવી ।। પાઘે પેચ પોતિયે પાટલી, પાડે ભાવે કરી અતિ ભલી ।। ૯ ।। બણીઠણી બેસે ચોરે ચોકે, જાણે લોક […] read more