દોહા – ચલ ઊત્સવ ચડોતરે, વરતાલે વારમવાર । ઠીક પોતે ઠરાવિયા, જગ તારવા જીવ અપાર ।।૧।। રામનૌમી એકાદશી, પ્રબોધની જે પાવન । આવે અગણિત એ સમે, સહુ જન કરે દરશન ।।૨।। સંત અનંત સૌ મળે, વળી ભેળા હોય ભગવંત । તેનાં દરશન કરતાં, પામે પરમ પદ અનંત ।।૩।। વળી મનોહર મૂર્તિયો, મંદિરમાં સુંદર સાર । જે નિરખે નયણાં ભરી, તે પામી જાય ભવપાર ।।૪।। ચોપાઈ – ધન્ય ધન્ય ધામ વરતાલરે, સારો આવ્યો છે સર્વે ૩તાલરે । જેમ મંદિર સારૂં સુંદરરે, તેમ મૂર્તિયો મનહરરે ।।૫।। ર્નિિખ જન મગન થાયરે, ર્હિખ ર્હિખ હરિગુણ ગાયરે । જળ અમળ નાયે ગોમતીરે, જિયાં નાહ્યા પોતે જગપતિરે ।।૬।। કરે ઓટા દેરીનાં દર્શનરે, લિયે છાપ તે થાય પાવનરે । અતિ અમુલ્ય આંબલા છાયરે, બેઠા હરિ કરી જયાં સભાયરે ।।૭।। સુંદર સારૂં શોભેછે તલાવરે, જિયાં જોયા મનોહર માવરે । તિયાં આંબલી એક રૂપાળીરે, બેઠા સંતપતિ પાટ ઢાળીરે ।।૮।। આંબા ઊભે શોભેછે અતોલેરે, જિયાં હરિ બેઠા હડોલેરે । પ્રેમે પે’ર્યાતાં સોનેરી પટરે, વળી માથે ધર્યો’તો મુગટરે ।।૯।। એવી જુવેછે જે સર્વે જાગ્યરે, તેનાં કહ્યાં ન જાયે ભાગ્યરે । ધન્ય કૂપ અનુપ એ બેહુરે, નાહ્યા નાથ સાથે સંત સહુરે ।।૧૦।। ધન્ય ભૂમિકા ભાગ્ય અમિતરે, થઇ હરિચરણે અંકિતરે । ધન્ય ધન્ય એ શે’રી બજારરે, જિયાં હરિ ફર્યા બહુવારરે ।।૧૧।। ધન્ય ઘર […] read more

દોહા – વરણવી વાત વરતાલની, કોટિ ઘણિમાંથી કચિત । ગાઉં રીતિ ગઢડાતણી, જિયાં ઊદ્ધારિયા અગણિત ।।૧।। ઘણું ઘણું ઘનશ્યામ જિયાં, રહી કર્યાં માંગલિક કાજ । અનંત જીવ ઊદ્ધારિયા, મહા નિજબળે મહારાજ ।।૨।। પાપી સુરાપી પલલભક્ષી, લખી ન જાયે અવળાઈ લેશ । એવા જન ઊદ્ધારિયા, આપી આપે ઊપદેશ ।।૩।। વળી ઊત્સવ સમૈયા અતિ કર્યા, તેમાં આવિયા જેજે જન । તે જનને પણ તારિયા, દઇ પોતે દરશન ।।૪।। ચોપાઈ – કર્યા ઊત્સવ અતિ અપારરે, જગજીવન જગ આધારરે । અષ્ટમી અન્નકોટ ઊત્સવરે, કર્યા ભવજળ તારવા ભવરે ।।૫।। વસંતપંચમી ને ફુલદોલરે, તેદિ રંગ ઊડાડ્યો અતોલરે । રામનૌમી એકાદશી આદિરે, તેદિ લીળા કરી રાયજાદિરે ।।૬।। અષ્ટમી ઊત્સવે આવ્યા દાસરે, રાખ્યા ચોમાસાના ચાર માસરે । નિત્ય ના’વા જાતા સંત સાથરે, જન જોઇને થાતા સનાથરે ।।૭।। ના’તા નૌતમ કરતા લીળારે, ભળી વળી પોતે સંત ભેળારે । ગાતા વાતા આવતા ઊતારેરે, જન જમાડતા તેહ વારેરે ।।૮।। જમી આપે જમાડતા જનરે, ભાત્ય ભાત્યનાં અન્ન વ્યંજનરે । દેતા દહી દુધ તે ૩દોવટેરે, સારા શોભતા સોનેરી પટેરે ।।૯।। બહુવાર પંગત્યમાં ફરતારે, એમ અષ્ટમી ઊત્સવ કરતારે । અન્નકોટ ઊપર આવે દાસરે, તેને ઊઠી મળે અવિનાશરે ।।૧૦।। હાર ઊતારી હૈયેથી દિયેરે, જન નમાવી મસ્તક લિયેરે । પછી પુછે સુખ સમાચારરે, એમ આપે સુખ અપારરે ।।૧૧।। પછી અનેક ભાત્યનાં અન્નરે, કરી રાખ્યાં જે ભરી […] read more

દોહા – ગણિયે વળી ગઢપુરથી, જીવ ઊદ્ધારિયા અપાર । તે લેખે ન આવે લેખતાં, વળી થાય નહિ નિરધાર ।।૧।। નિત્ય પ્રત્યે નવા નવા, ઊત્સવ થાયે અહોનિશ । જોઈ જન મગન મને, વળી ન્યૂન ન માને લેશ ।।૨।। અનેક ભાત્યને ભોજને, જન જમાડે જીવનપ્રાણ । પછી જમાડે જગપતિ, જમે સંત સહુ સુજાણ ।।૩।। સંતમંડળ વળી શ્રીહરિ, ભરી નયણે નિરખે જન । તેને તરત તૈયાર છે, હરિધામમાંહી સદન ।।૪।। ચોપાઈ – એમ અનેક રીત્યે મહારાજરે, કર્યાં બહુ બહુ જીવનાં કાજરે । વળી કરવા બહુનાં કલ્યાણરે, શુંશું કરિયું શ્યામ સુજાણરે ।।૫।। કર્યો હુતાશનિનો સમૈયોરે, તેતો કોઈથી ન જાય કૈ’યોરે । મળ્યા સંત હરિભકત સહુરે, આવ્યા બીજા પણ જન બહુરે ।।૬।। પોતે પે’રી અંબર અમૂલરે, શોભે પાઘના પેચમાં ફુલરે । હૈયે હાર અપાર ગુલાબીરે, શોભે અતિ સુંદર અજાબીરે ।।૭।। એવી મૂરતિ મન ભાવનરે, રમે જનને સાથે જીવનરે । હાથે લઈ પોતે પીચકારીરે, નાખે રંગ સોરંગનાં વારિરે ।।૮।। વળી ઊપર નાખે ગુલાલરે, તેણે સખા થાય રંગ લાલરે । નાખે સખા તે રંગ સોરંગરે, તેણે રંગાય વાલાનું અંગરે ।।૯।। લાલ ગુલાલની ભરી ઝોળીરે, નાખે જનપર રમે હોળીરે । એવા દીઠા જેણે દ્રગ ભરીરે, તેતો ગયા ભવજળ તરીરે ।।૧૦।। એવી લીળા કરેછે મહારાજરે, તેતો સહુ જનના સુખ કાજરે । કે’શે સુણશે જે સંભારશેરે, તેણે સંસારસધુ તરશેરે ।।૧૧।। […] read more

દોહા – એમ ઊત્સવ કરી હરિ, ફરિ ફરિ દિયે દરશન । અનેકને સુખ આપવા, અતિ પોતે છે પરશન ।।૧।। મહા મનોહર મૂરતિ, અતિ સુખદ સહજાનંદ । સહુ જનને સામટું, જાણે આપું મારો આનંદ ।।૨।। લે’રી આવ્યા બહુ લે’રમાં, અતિ મે’ર કરી મે’રવાન । દુઃખીયા જીવ સુખીયા કર્યા, વળી પાપી કર્યા પુણ્યવાન ।।૩।। ભાગ્ય મોટાં એ ભૂમિનાં, જિયાં હર્યા ફર્યા હરિ આપ । પાવન થઈ એ પૃથ્વી, હરિ ચરણને પ્રતાપ ।।૪।। ચોપાઈ – ધન્ય ધન્ય ઊત્તમ દરબારરે, જિયાં પોતે રહ્યા કરી પ્યારરે । રમ્યા ભમ્યા જમ્યા જિયાં નાથરે, જમ્યો મહા મુકતનો જયાં સાથરે ।।૫।। ધન્ય ઓરડા ધન્ય ઓસરીરે, જિયાં હરિ બેઠા સભા કરીરે । દિયે દરશન પોતે પરબ્રહ્મરે, જેને નેતિ નેતિ કે’ નિગમરે ।।૬।। એહ ભૂમિકાનાં મોટાં ભાગ્યરે, નથી જાણજો એ કહ્યા લાગ્યરે । ફળી ચોક વળી શું વખાણુંરે, શ્વેત વૈકુંઠ સમ જાણુંરે ।।૭।। ચરણ રજે ભર્યાં ભરપૂરરે, સ્પરશે રજ કરે દુઃખ દૂરરે । તિયાં પાપી તજે કોઈ પ્રાણરે, તે પણ પામે પદ નિર્વાણરે ।।૮।। સોય અગ્ર સમાન અવનીરે, નથી વણ સ્પરશ્યે પાવનીરે । ધન્ય શેરી બજાર ને હાટરે, ધન્ય ઊત્તમ ગંગાનો ઘાટરે ।।૯।। ધન્ય ગઢપુરનાં ઘર ફળીરે, ચરણ અંકિત ભૂમિ છે સઘળીરે । ધન્ય વાડી વૃક્ષની છાંયરે, હરિ સ્પર્શ વિના નથી કાંયરે ।।૧૦।। ધન્ય ધન્ય નારાયણ હૃદરે, સહુ પ્રાણધારી સુખપ્રદરે […] read more

દોહા – વળતું વાલમે વિચારિયું, આંહિ મંદિર કરીએ એક । માંહિ બેસારિયે મૂરતિ, અતિ સારી સહુથી વિશેક ।।૧।। ગઢડે મહારાજ ઘણું રહ્યા, એમ જાણે છે સહુ જન । માટે મંદિર કરાવિએ, મર આવી કરે દરશન ।।૨।। મૂરતિ દ્વારે મનુષ્યનું, થાશે કોટિનું કલ્યાણ । એહ ઊત્તમ ઊપાય છે, એમ બોલિયા શ્યામ સુજાણ ।।૩।। સુણી સંત રાજી થયા, રાજી થયા સહુ હરિજન । પછી મોટું મંદિર કરાવવા, અતિ ઊતાવળું ભગવન ।।૪।। ચોપાઈ – કર્યું ખાત મુહૂર્ત હરિ હાથેરે, તિયાં હું પણ હતો સંગાથેરે । નાખી નાથે પાયો નકિ કર્યુંરે, એમ આપે મંદિર આદર્યુંરે ।।૫।। હાં હાં કરતાં થયું તૈયારરે, વળી ઘણી લાગી નહિ વારરે । કર્યું મોટું મંદિર બે માળરે, કરાવિયું હેતેશું દયાળરે ।।૬।। થયું મંદિર પુરૂ જે વારરે, માંહિ મૂરતિ પધરાવી તે વારરે । ગુણ સાગર જે ગોપીનાથરે, તેતો પધરાવ્યા પોતાને હાથરે ।।૭।। રાધા સહિત શોભે અતિ સારારે, જે જુવે તેને લાગે પ્યારારે । એતો વાસુદેવ ભગવાનરે, જે જુવે તે થાય ગુલતાનરે ।।૮।। એ જે ગોપીનાથની મૂરતિરે, એતો સુંદર શોભે છે અતિરે । એવી મૂરતિ એમ પધરાવીરે, સુંદર મંદિર સારૂં બનાવીરે ।।૯।। બાંધ્યું ધામ શ્યામે સહુ કાજરે, મે’ર કરીને પોતે મહારાજરે । ૨કંક દેશનું કરવા કલ્યાણરે, કર્યું કામ એ શ્યામ સુજાણરે ।।૧૦।। જેજે જન કરે દરશનરે, મૂરતિ જોઈ થાયે મગનરે । […] read more

દોહા – ગણ્યો ન જાયે ગઢપુરનો, માનો મા’ત્મ્ય ને મહિમાય । જીયાં સંત હરિજન સહુ મળી, વળી નિરખે નાથ સદાય ।।૧।। સતસંગી બાઈ ભાઈને, થયાં દર્શન ગઢડે ગામ । દર્શન વિના કોય દેશનાં, નથી રહ્યાં પુરૂષ ને વામ ।।૨।। અઢળક ઢળ્યા મળ્યા જિયાં, વળી આપ્યાં છાતીમાં ચર્ણ । તે ચરણ ચિત્તે ચતવતાં, જાણો જાય જન્મ ને મર્ણ ।।૩।। બહુપેર પરસાદિયો, વળિ ઈયાં મળી છે જરૂર । તેનું ઘસાતું બોલવું, એથી બીજો કોણ અસુર ।।૪।। ચોપાઈ – એતો ભોગવશે એનું પાપરે, તેનો આપણે શો સંતાપરે । વળી જેજે કર્યું જગતાતરે, કહું સાંભળજો તેની વાતરે ।।૫।। સોરઠ દેશવાસી જન કાજેરે, કરાવિયું મંદિર મહારાજેરે । જોઇ જીરણગઢ માંઇ જાગ્યરે, દિઠી દેવળ કરવા લાગ્યરે ।।૬।। જાણ્યું આ જાગ્યે મંદિર થાયરે, તેનો મોટો વધે મહિમાયરે । મોટું શેહર તીરથ વળી મોટુંરે, જિયાં આવે મનુષ્ય કોટાનકોટુંરે ।।૭।। તેહ સહુને થાય દરશનરે, તેણે કરી તરે બહુ જનરે । વળી દેશમાં સારા સતસંગીરે, જેની પ્રીત પ્રભુમાં અભંગીરે ।।૮।। સ્વામી રામાનંદજીના શિષ્યરે, હેતે હરિ ભજેછે હમેશરે । સહુ સિદ્ધ સમાધિ સંપન્નરે, અતિ અનઘ જાણો એ જનરે ।।૯।। વળી આવી અમે એહ દેશરે, રહી ગયા વરણિને વેષરે । જોઇ પવિત્ર દેશ પાવનરે, ઘણું ઘણું માની ગયું મનરે ।।૧૦।। પછી લોભી રહ્યા લોજ ગામરે, કરવા અનેક જીવનાં કામરે । કરતા બહુ […] read more

દોહા – પછી મંદિરમાંહી મૂરતિયો, પધરાવી કરી બહુ પ્રીત । સુખકારી તે મૂરતિ, અતિ સારી સુંદર શોભિત ।।૧।। મધ્યના મંદિરમાં મનોહર, જોયા જેવી જે જોડ । પ્રેમે કરી પધરાવિયા, ત્રિકમરાય રણછોડ ।।૨।। પૂર્વ દે’રે પધરાવિયા, રાધારમણ કૃષ્ણ કૃપાળ । આવી બેઠા ગરૂડાસન, અતિ દયા કરીને દયાળ ।।૩।। પશ્ચિમ દે’રે પધરાવિયાં, શિવ પારવતી સુખરુપ । ગણપતિ વૃષભ વળી, મળી શોભે છે અતિ અનૂપ ।।૪।। ચોપાઈ – સુંદર મૂરતિયો સરખી સારીરે, તેતો મંદિરમાંય બેસારીરે । જોયા જેવી મૂર્તિ જુનેગઢરે, જેજે જુવે તેને લાગે રઢરે ।।૫।। એવી પોતે મૂર્તિ પધરાવીરે, ગઢડેથી જુનેગઢ આવીરે । કરવા અનેક જીવનું કલ્યાણરે, કર્યું કામ શ્યામ સુજાણરે ।।૬।। કર્યો ઊત્સવ અતિ ત્યાં ભારીરે, આવ્યાં દર્શને સૌ નર નારીરે । તેને ભોજન કરાવ્યાં ભાવતાંરે, પછી નાહી નાથ જમ્યા હતારે ।।૭।। જમી પોતે જમાડિયા જનરે, ભાવે પીરશિયું ભગવનરે । ફરિ ફરિ ફેરવે મોદકરે, દિયે દોય માગે કોઈ એકરે ।।૮।। અતિ હેત છે હરિજન માથેરે, માટે જમાડેછે જન હાથેરે । એમ જમાડિ રહ્યા જન જયારેરે, મળ્યા સહુ સંતને તે વારેરે ।।૯।। મળી વળી સંત પાયે પડ્યારે, વળતા નાથ રૈવતાચળ ચડ્યારે । એમ હરે ફરે કરે કાંઈરે, સહુ જનને છે સુખદાઈરે ।।૧૦।। મંદિર કરાવ્યું જે મહારાજેરે, સહુ જીવના કલ્યાણ કાજેરે । કોઈ આવી દર્શન કરશેરે, તેતો અપાર સંસાર તરશેરે ।।૧૧।। એહ મોટો […] read more

દોહા – એવી વાત વાલમે કરી, ધરી હૈયે ઘણું હેત । સુણિ મગન મુનિ થયા, વળી સતસંગી સમેત ।।૧।। આશ્ચર્ય પામ્યા સહુ અંતરે, એવાં સુણી વાલાનાં વેણ । જાણું જીવ ઊદ્ધારવા, આવ્યા આપે શ્યામ સુખદેણ ।।૨।। પ્રાણધારી જે પ્રથવીએ, તે સહુને લેવા સ્વધામ । એહ આગ્રહ ઊરમાં, ઘણો ઘણો કરે ઘનશ્યામ ।।૩।। જોઈ મહારાજની મરજી, હાથ જોડી કહે મુનિરાજ । જેમ કહો તેમ કરિયે, કે’જો કૃપા કરી હરિ આજ ।।૪।। ચોપાઈ – તારે નાથ કહે સુણો સંતરે, આજ તારવા જીવ અનંતરે । માટે જેમ જેમ જીવ તરેરે, એમ કરવુંછે સહુને સરેરે ।।૫।। માટે દેશો દેશમાં દેવળેરે, માંડો સારી મૂર્તિયો સઘળેરે । એહ મૂર્તિનાં દર્શન કરશેરે, તેતો અપાર પ્રાણી ઊદ્ધરશેરે ।।૬।। જાણો એહ ઊપાય છે ભારીરે, સહુ જુવો મનમાં વિચારીરે । માટે કચ્છમાં મંદિર કરવુંરે, થાય પ્રાણીને પાર ઊતરવુંરે ।।૭।। એવું સુણી સંત સજજ થઈરે, કર્યું ભુજમાં મંદિર જઈરે । માંહી બેસાર્યા નરનારાયણરે, કચ્છ દેશ તારવા કારણરે ।।૮।। વળી ધોળકે મંદિર કરાવીરે, તેમાં મૂર્તિ સારી પધરાવીરે । એવો કરિયો એહ ઊપાયરે, જેણે કરી જન સુખી થાયરે ।।૯।। (મોરલીમનોહર હરિકૃષ્ણરે, પોતે શ્રીજી થઇ અતિ પ્રશ્નરે । જીવ અનંત ઊદ્ધારવા કાજરે, આવ્યા ત્યાં ઘણીવાર લઇ સમાજરે ।।૧।।) કરાવિયું એ કાજ સંતરાજેરે, બહુ જીવને તારવા કાજેરે । વળી નાથ કે’ કહુંછું અમેરે, કરજો થાય […] read more