ત્યારે રાય બોલિયા થઈ પ્રસન્નજી, ભલે તમે આવિયા મારે ભવનજી
આપીશ હું તમને મારું આ તનજી, તે જાણજયો તમે જરૂર મનજી
જરૂર તમે જાણજયો, આપું ઉતાવળું આ દેહ ।।
વિલંબ તેની નથી વળી, સાચું માનજયો નથી સંદેહ ।। ૨ ।।
ત્યારે ત્યાં મોરુધ્વજને તેડાવિયો, આપી રાજગાદી એહને ।।
પુત્ર પ્રજાને પાળજો, મ ટાળજો હરિશું સનેહને ।। ૩ ।।
પછી નરેશ નાહી તિલક કરી, ધરી કંઠમાં તુલસીદામ ।।
મંગાવ્યું કરવત વે’રવા, ત્યારે ઊઠ્યું અકળાઈ ગામ ।। ૪ ।।
હાલકલોલ શહેર સહુ થયું, રહ્યું નહીં ધારતાં ધીર ।।
હાહાકાર હવો ઘણો, ભર્યા સહુએ નયનમાં નીર ।। ૫ ।।
ત્યારે મોરુધ્વજ એમ કહે, હું સુત તમારો તમારું તન ।।
આપો મને એ વિપ્રને, વળી કરો એને પ્રસન્ન ।। ૬ ।।
ત્યારે રાણી કે’અર્ધ અંગ હું કા’વું, આપો રાય મને એ જાયે લઈ ।।
પામે પુત્ર એ પોતા તણો, મને વાઘના મુખમાં દઈ ।। ૭ ।।
કુંવર રાણીની વાણી સુણી, બોલ્યા દ્વિજ સેવકને સંગ ।।
આ તો વાત વઘરે પડી, નહિ આપે રાય અધુર્ં અંગ ।। ૮ ।।
મેલી લાલચ્ય ચાલો મારગે, જઈએ વેગે વાઘની પાસ ।।
અસ્થ એનાં પરજાળિયે, જયારે ખાઈ જાય એનું માંસ ।।૯।।
પડી વાત પંચાયતે, તે ન નીપજે નિરધાર ।।
નિષ્કુળાનંદના નાથને, એવું ગમિયું આ વાર ।।૧૦।।
