(રાગ :- ધોળ) ‘આવ્યા આવ્યા દાદાને પરણાવા નાથ રે’- એ ઢાળ.
ત્યારે બોલી સખીની સાહેલી રે, મુખની મરજાદ પરી મેલી રે;
મારે કે’વું છે કાંઈ કેણ રે, બોલીશ વાંકા વસમાં વેણ રે. ।। ૧ ।।
આ જો આશ્ચર્ય સરખી વાત રે, દીસે નાનડીઓ ઘણી ઘાત રે;
એને જગમાં કોઈ ન જાણે રે, એ તો પોતે પોતાને વખાણે રે. ।। ૨ ।।
એ તો આજ કાલ્યનો નહિ કાળો રે, જાણું છું જાત્ય નંદજીનો લાલો રે;
શીખ્યો કામણ ટૂમણ કાંઈ રે, મંત્ર મોરલીમાં નિત્ય ગાઈ રે. ।। ૩ ।।
એ તો ફોગટ ફૂલ્યો ફરે રે, એ તો અબળા તણા મન હરે રે;
એ તો ધરનો છે ધુતારો રે, એને કોણ કહે છે સારો રે. ।। ૪ ।।
સહુ કોઈ રહ્યું છે સામું જોઈ રે, મુખપર કહી નથી શકતું કોઈ રે;
કામણ મોરલીમાં કાંઈ કર્યું રે, તેણે અબળાનું મન હર્યું રે. ।। ૫ ।।
તેણે લાગ્યો હરિજીશું હેડો રે, વળી તેનો કા’ન ન મૂકે કેડો રે;
ગોપી ભૂલી ઘરનાં કાજ રે, મેલી લોક કુટુંબની લાજ રે. ।। ૬ ।।
આપ ઇચ્છાએ હરિવર વરી રે, હવે બેઠી ઠેકાણે ઠરી રે;
એને મનમાન્યો વર મળ્યો રે, હશે હેત તે પ્રીતે પળ્યો રે. ।। ૭ ।।
એમાં અમારું શિયું ગયું રે, ભલે સુખ જો સખીને થયું રે;
એને અભાવ થયો છે અમારો રે, નિષ્કુળાનંદનો સ્વામી એને સારો રે. ।। ૮ ।।
