માયરે બેઠા છે દેવ મોરાર રે, સુંદરીએ સજયો છે શણગાર રે;
પહેર્યા છે આનંદના અણવટ રે, અજિત અડગ ને અમટ રે. ।। ૧ ।।
ઝાંઝર પ્રેમનાં નેમનાં કા’વે રે, ઉતરી ઉર હરિ એક ભાવે રે;
માળા માદળિયા સાંકળી હાર રે, શમ દમ આદિ વિવેક વિચાર રે. ।। ૨ ।।
પે’ર્યો છે અખંડ વરનો ચૂડો રે, સુંદરી સુંદર વર પામી રૂડો રે;
નાકે તે પે’ર્યા નિર્મળા મોતી રે, સજજ થઈ પિયુને મળવા પનોતી રે. ।। ૩ ।।
ચાંદલિયો અવિચળ વરનો ચોડ્યો રે, સંશય તે સર્વે અવર બીજો તોડ્યો રે;
મેલ્યો છે નિઃશંકનો શિરમોડ રે, દેખી વાલો રાજી થયા રણછોડ રે. ।। ૪ ।।
ઘાટડી વૈરાગ્યની ઘણી સારી રે, સખી એવે શણગારે શણગારી રે;
પધરાવ્યા પછી પિયુને પાસ રે, ટાળી છે લોકલાજ તનત્રાસ રે. ।। ૫ ।।
બની છે સુંદર સરખી જોડી રે, બાંધી છે ગાંઠ્ય ન છૂટે છોડી રે;
વર કંઠે આરોપી વરમાળ રે, પ્રભુ અમે દીન તમે પ્રતિપાળ રે. ।। ૬ ।।
તન મન સોંપ્યું છે હરિ તમને રે, તમ સંગે શોભા આવી છે અમને રે;
ત્યારે હરિએ હેતે કરી સાયો હાથ રે, સખી તારે થશે જો સનાથ રે. ।। ૭ ।।
નિઃશંક નિર્ભય થઈ સર્વે અંગે રે, સુંદર શ્યામળિયા વર સંગે રે;
સુંદરી સર્વે અંગે સુખ પામી રે, મળિયા છે નિષ્કુળાનંદનો સ્વામી રે. ।। ૮ ।।
