રાણી રોહીદાસનું દ્વિજ દઈ ધનજી, તેડી ગયો તેહને નિજ ભવનજી
હરિશ્ચંદ્ર એક રહ્યો રાજનજી, તે પણ વેચાણો શ્વપચને સદનજી
શ્વપચ ઘેર રાજા રહ્યા, દ્વિજ ઘેરે રહ્યા રોહિદાસ ।।
તારા તે પણ દ્વિજનું, કરે કામ કરી ઉલ્લાસ ।। ૨ ।।
તારા ખાંડી દિયે તાંદુલા, પીસી દિયે ગોધૂમ આદિ અન્ન ।।
જળ ભરે વાળે ઘર આંગણું, લીપે સદન ધુવે વસન ।। ૩ ।।
રોહિદાસ પણ એહ જ રીતે, કરે બ્રાહ્મણનું કામ ।।
પુષ્પ પર્ણ તૃણ ઈન્ધણ આણે, ચાંપે ચરણ ચારુ જામ ।। ૪ ।।
શ્વપચે સોંપ્યું હરિશ્ચંદ્રને, લેવો મડદે મડદે લાગ ।।
આપે ખાપણ લઈ પઈસો, ત્યારે મૂકવા દેવી આગ ।। ૫ ।।
ત્યારે હરિશ્ચંદ્ર ધારી હૈયે, જાય સહુથી મો’રે મશાણ ।।
દિયે દોટું લેવા લાગને, વળી પાડે બહુ બુંબરાણ ।। ૬ ।।
ખાપણ પઈસો લઈશ ખરો, ત્યારે તે આપીશ બાળવા ।।
આપ્યા વિના રખે આગ મૂકો, આવ્યો છું હું ખાળવા ।। ૭ ।।
મોટું શહેર મરે ઘણાં, બાળે અળગાં એક એકથી ।।
હમેશ ઊઠી દિયે હડિયું, નિરાંત લવલેશ નથી ।। ૮ ।।
મડદે મડદે મશાણમાં, રડવડે રાત ને દન ।।
જળ ટાણે જળ ન મળે, અન્ન ટાણે ન મળે અન્ન ।।૯।।
એવા કામમાં રાજા રહ્યાં, તિયાં ગયા વહી કંઈ દન ।।
નિષ્કુળાનંદ ન થાય બીજે, જેવું કર્યું એહ રાજન ।।૧૦।।
