મોહી રહ્યા જેને મુનિરાજ, તાજ તનસુખ કરી ।।
કરી લીધું છે પોતાનું કાજ, ફેરો નથી રાખ્યો ફરી ।। ૧ ।।
ફરી ફસવું જે ફંદમાંય, એવું નથી રાખ્યું એણે ।।
એણે કરવું રાખ્યું નહિ કાંય, તલ એકભાર તેણે ।। ૨ ।।
તેણે નજર પોંચાડી છે નેક, શાબાશ સમઝણ એની ।।
એની મતિ પોં’ચી ગઈ છેક, હું બલહારી તેની ।। ૩ ।।
તેની જોડ્યે આવે કહો કોણ, વાત વિચારી જોઈ ।।
જોઈ નિષ્કુળાનંદ એવું જોણ, કહે ધન્ય સંત સોઈ ।। ૪ ।।
